sábado, 31 de diciembre de 2011

Feliz dos mil dulce

Por supuesto, hacemos balance cuando acaba el año.




Agradezco todas las cosas, personas, momentos, situaciones, sentimientos y experiencias vividas.

Valoro muy positivamente todos los proyectos que he iniciado, continuado, abandonado y/o finalizado este año.

Aprendí de los momentos difíciles, que no fueron pocos, y aún así, sea como fuere, aparecieron y desaparecieron sin dejar mucha marca.

Siempre la balanza se ha decantado hacia el bright side of life y a menudo he visto el vaso medio lleno.

Este blog nació en 2011 de un "suspenso" para unas oposiciones de auxiliar de biblioteca y está siendo un regalo que envuelvo y desenvuelvo en cada post con la misma ilusión que el primer día.

Me siento muy orgullosa de haber dado el punto y final al poemario que llevo años trabajando, de haberlo registrado por fin. Ganar o no ganar concursos y verlo o no verlo publicado son incógnitas que espero ir desgranando con vosotros/as pero el camino fue apasionante, dulce y sincero.

Siendo honesta, creo y tengo fe que otro mundo es posible a la par que siento que no sólo se puede conseguir cumplir un sueño sino que los deseos (a todos los niveles) por los que luchas a diario se pueden hacer realidad. Todo es ponerse. No?

Pero hoy es un día de celebración.
Hoy celebramos el fin de un ciclo.
Sí.
Un momento perfecto para dar las gracias,
pedir perdón y perdonarse a uno mismo
y decir adiós a aquello que sea necesario dejar atrás para seguir evolucionando.

Una última apreciación, si se me permite:
Lean, escriban, admiren toda la belleza de este inquietante y arrollador universo finito en cualquiera de las facetas que ustedes quieran (literatura, música, pintura, cine, etc...) pero no olviden en 2012

VISITAR MI BLOG.

En conclusión, Alea jacta est.

Adiós 2011. Bienvenido 2012!




BOna NIt

viernes, 23 de diciembre de 2011

Sobre aceptar lo mejor y lo peor de cada situación

El pitjor en aquestes dates es que tú no hi ets. 






“La edad no es un tema

especialmente interesante.

Cualquiera puede envejecer.

Lo único que se necesita

Es vivir lo suficiente.”

Groucho Marx



No es fácil añorar el espacio que nos unía lentamente


para recibir a la fuerza un espacio eternamente sola.

No es fácil empezar a olvidar olor, tacto robledizo,

piel sin sol, palabras en sombra, cálidas miradas.

Camino porque aún me queda aliento.

Perdí la calma etérea que vertías sobre mí

cuando me sentaba a tu vera en la cama.

Perdí la tarde en el jardín del viejo árbol

y la sincera rendición de tu fortaleza.

Perdí la sonrisa de bienvenida

y la pequeña murió frente al féretro.

Caen los días, la ausencia sigue intacta.

Apretar tus manos anchas,

acariciar tu cara,

abrazarme a tu pecho,

si yo pudiera...

Te recuerdo. Te quiero. Te echo de menos

About accept the best and the worst in each situation

BEST











WORST


To be continued...

viernes, 16 de diciembre de 2011

Poemes per pensar-hi


Cada día soy más analfabeta digital/multimedia que ayer y menos que mañana. No puedo o no sé como ni por quË ( pur qué?) cuando pego los poemas de este post, la configuración o el diseño del blog no me permite respetar la métrica del poeta o poetisa. Cierto es que todos ellos son versos libres, y esto implica que las irregularidades métricas intrínsecas existan, pero no tantas, ni tan inverosímiles.
Pido disculpas mil pq no tengo la paciencia de corregirlo por ahora, y menos con mi portátil, que es un ente autónomo (baja y sube el cursor, y juega conmigo constantemente) e incoherente de per se.
Si me quereis irse y no leais los poemas que mal adjunto a continuación.... si me quereis buscadlos en páginas decentemente regulares y estrictamente respetuosas con la voluntad del escritor/a.

Yo, rateta de biblioteca, amante de la literatura, seguiré en la lucha, porque mon ciel, esto no se para.




CARA O CRUZ


Filósofos,

para alumbrarnos, nosotros los poetas

quemamos hace tiempo

el azúcar de las viejas canciones con un poco de ron.


Y aún andamos colgados de la sombra.


Oíd,

gritan desde la torre sin vanos de la frente:


¿Quién soy yo?


¿He escapado de un sueño


o navego hacia un sueño?


¿Huí de la casa del Rey


o busco la casa del Rey?


¿Soy príncipe esperado

o príncipe muerto?


¿Se enrolla

o desenrolla el film?

Este túnel

¿me trae o me lleva?


¿Me aguardan los gusanos


o los ángeles?


¿Oísteis?


Es la nueva canción,


y la vieja canción...


¡nuestra pobre canción!


¿Quién soy yo?...


Mi vida está en el aire dando vueltas.






¡Miradla, filósofos, como una moneda que decide!


¿Cara o cruz?...






¡Cruz!

Perdí... Filósofos, perdí.






Yo no soy nadie.


Un hombre con un grito de estopa en la garganta y una gota de asfalto en la retina.


Yo no soy nadie.


Y no obstante, estas manos, mis antenas de hormiga,


han ayudado a clavar la lanza en el costado del mundo


y detrás de la lupa de la luna hay un ojo que me ve


como a un microbio royendo el corazón de la Tierra.


Tengo ya cien mil años y hasta ahora no he encontrado otro mástil de más fuerte


que el silencio y la sombra donde colgar mi orgullo;


tengo ya cien mil años y mi nombre en el cielo se escribe con lápiz.






El agua, por ejemplo, es más noble que yo.


Por eso las estrellas se duermen en el mar


y mi frente romántica es áspera y opaca.


Detrás de mi frente -filósofos, escuchad esto bien-,


detrás de mi frente hay un viejo dragón :


el sapo negro que saltó de la primera charca del mundo y está aquí, aquí, aquí...


agazapado en mis sesos, sin dejarme ver el Amor y la Justicia.






Yo no soy nadie, nadie.


Un hombre con un grito de estopa en la garganta y una gota de asfalto en la retina...


Yo no soy nadie, filósofos...


Y éste es el solo parentesco que tengo con vosotros.


León Felipe


PODEM DIR NO



Podem dir no. O podem rectificar. Encara que costi.


Un canvi total, per escandalós que sigui, és millor


que un continuïsme castrador. I de vegades no cal


arribar al canvi total. Traçar-se una nova línia de


conducta. I seguir-la. Amb discreció i respecte pels


altres, que s’esforcen a representar dignament el seu


paper. Però amb tenacitat. “Que em senti viure!” com


deia en un poema. Que em senti jo. Que nedi, contra


corrent, és clar, com sempre. I potser com tothom.

Miquel Martí i Pol




TEN ESPERANZA

Lo comprendes? Lo has comprendido.


¿Lo repites? Y lo vuelves a repetir.


Siéntate. No mires hacia atrás. ¡Adelante!


Adelante. Levántate. Un poco más. Es la vida.

Es el camino. ¿Que llevas la frente cubierta de sudores,


con espinas, con polvo, con amargura, sin amor, sin


mañana?...


Sigue, sigue subiendo. Falta poco. Oh, qué joven eres.


Qué joven, qué jovencísimo, que recién nacido. Qué ignorante.


Entre tus pelos grises caídos sobre la frente brillan tus claros


ojos azules,


tus vividos, tus lentos ojos puros, allí quedados bajo algún velo.


Oh, no vaciles y álzate. Álzate todavía. ¿Qué quieres?


Coge tu palo de fresno blanco y apóyate. Un brazo a tu lado


quisieras. Míralo.


Míralo, ¿no lo sientes? Allí, súbitamente, está quieto. Es un bulto silente.


Apenas si el color de su túnica lo denuncia. Y en tu oído una

palabra no pronunciada.


Una palabra sin música, aunque tú la estés escuchando.


Una palabra con viento, con brisa fresca. La que mueve tus


vestidos gastados.


La que suavemente orea tu frente. La que seca tu rostro,


la que enjuga el rastro de aquellas lágrimas.


La que atusa, apenas roza tu cabello gris ahora en la


inmediación de la noche.


Cógete a ese brazo blanco. A ese que apenas conoces, pero


que reconoces.


Yérguete y mira la raya azul del increíble crepúsculo,


la raya de la esperanza en el límite de la tierra.


Y con grandes pasos seguros, enderézate, y allí apoyado,

confiado, solo,


échate rápidamente a andar...


Vicente Aleixandre


COLOFÓN




Luz...


Cuando mis lágrimas te alcancen


la función de mis ojos


ya no será llorar,


sino ver.


León Felipe



NO SÉ JUGAR AMB MÀSCARES


No sé jugar amb màscares, amics.


Estimo massa les paraules nostres

de molts llavis de cendra, crit i flama.


No em serveixen per fer-ne hàbil disfressa


d'uns pocs pensaments clars


ni per bastir-me, en arbres de misteri,


nius de somnis remots. A la cruïlla


dels camins de la nit, la veu ressona:


hem escollit, en l'espera de l'alba


els dards de la veritat, o un dur silenci.


Maria Àngels Anglada

 

viernes, 9 de diciembre de 2011

Vejez asistida



La rateta trabajó hace años de animadora social en una residencia. En esos momentos escribí unos poemas cortos de algunas de las personas con las que trabajé. Les sirva este post de homenaje.


Ella ha colgado un angelito del andador
que le regaló su nieta.
Y en su vejez asistida
la mayor alegria del día
ha sido una bendición que la guarda.



Adelita llora las tardes asistidas
por sus hijos que trabajan
su ilusión de ir un rato a verla.


Me dijo que le gustaria tener dientes
para darme buenos besos.
Me llama mi hijita con sus pañuelos
y su abanico de antaño,
y cuenta los días que se perdieron
con su vista ya cansada.

Deshauciado joven
con pilas nuevas de oreja superpuesta
ocupan un bolsillo para oir lo que quiere.
Los brazos no le asisten
las piernas lo tiemblan,
abandona el peso en las caídas.
Parece que abuse con palabras
lo que abusó antes con hechos
y busca hembras impertérrito
para encontrar alguna caricia casi muerta.


Derriba la puerta para soltar los fantasmas.
Al otro lado comparte con el frío
un cigarrillo de segunda mano
y los dias pasan y las horas queman
y se llora por las esquinas
el  precio del tiempo seco.
Me cansó en un pasodoble
me movió su lamento.


A ella, le diria que me encantó conocerla
que la tengo en mucha estima
que fue y es una buena persona
que su presencia es aliento.
Hola guapa, con voz entrecortada
su peso curvado
sus manos de esqueleto
y pequeños gestos donde anda 
una mujer grande.



En cada rincón de mi trabajo
hay memorias olvidadas,
y los que se llaman a sí mismo viejos
enriquecen hoy mi alma.
Viejos son los muebles.
Las personas son mayores.






sábado, 3 de diciembre de 2011

Preguntarme más tarde

Qué le vamos a hacer... adaptarse o perecer en el intento, no hay más.

Sigo con mi lectura intermitente de TRÓPICO DE CAPRICORNIO de Henry Miller, de lectura obligada, una literato de un discurso poco frecuente, un catalizador interesante a la par que terapéutico en estos tiempos de derecha.

A lo que íbamos, que yo de mi vida privada no hablo. La ratita os muestra hoy unos poemas
de GABRIELA MISTRAL, premio Nobel de Literatura.






VERGÜENZA




Si tú me miras, yo me vuelvo hermosa

como la hierba a que bajó el rocío,

y desconocerán mi faz gloriosa

las altas cañas cuando baje al río.



Tengo vergüenza de mi boca triste,

de mi voz rota y mis rodillas rudas;

ahora que me miraste y que viniste,

me encontré pobre y me palpé desnuda.



Ninguna piedra en el camino hallaste

más desnuda de luz en la alborada

que esta mujer a la que levantaste,

porque oíste su canto, la mirada.



Yo callaré para que no conozcan

mi dicha los que pasan por el llano,

en el fulgor que da a mi frente tosca

en la tremolación que hay en mi mano...



Es noche y baja a la hierba el rocío;

mírame largo y habla con ternura,

¡que ya mañana al descender al río

lo que besaste llevará hermosura!

 
 
Íntima




Tú no oprimas mis manos.

Llegará el duradero

tiempo de reposar con mucho polvo

y sombra en los entretejidos dedos.



Y dirías: -"No puedo

amarla, porque ya se desgranaron

como mieses sus dedos."



Tú no beses mi boca.

Vendrá el instante lleno

de luz menguada, en que estaré sin labios

sobre un mojado suelo.



Y dirías: -"La amé, pero no puedo

amarla más, ahora que no aspira

el olor de retamas de mi beso.



Y me angustiara oyéndote,

y hablaras loco y ciego,

que mi mano será sobre tu frente

cuando rompan mis dedos,

y bajará sobre tu cara llena

de ansia mi aliento.



No me toques, por tanto. Mentiría

al decir que te entrego

mi amor en estos brazos extendidos,

en mi boca, en mi cuello,

y tú, al creer que lo bebiste todo,

te engañarías como un niño ciego.



Porque mi amor no es solo esta gavilla

reacia y fatigada de mi cuerpo,

que tiembla entera al roce del cilicio

y que se me rezaga en todo vuelo.



Es lo que está en el beso, y no es el labio;

lo que rompe la voz, y no es el pecho:

¡es un viento de Dios, que pasa hendiéndome

el gajo de las carnes, volandero!




Escóndeme




Escóndeme que el mundo no me adivine.

Escóndeme como el tronco su resina, y

que yo te perfume en la sombra, como

la gota de goma, y que te suavice con

ella, y los demás no sepan de dónde

viene tu dulzura...



Soy fea sin ti, como las cosas desarraigadas

de su sitio; como las raíces abandonadas

sobre el suelo.



¿Por qué no soy pequeña como la almendra

en el hueso cerrado?



¡Bébeme! ¡Hazme una gota de tu sangre, y

subiré a tu mejilla, y estaré en ella

como la pinta vivísima en la hoja de la

vid. Vuélveme tu suspiro, y subiré

y bajaré de tu pecho, me enredaré

en tu corazón, saldré al aire para volver

a entrar. Y estaré en este juego

toda la vida.



DESVELADA







Como soy reina y fui mendiga, ahora


vivo en puro temblor de que me dejes,


y te pregunto, pálida, a cada hora:


«¿Estás conmigo aún? ¡Ay, no te alejes!»






Quisiera hacer las marchas sonriendo


y confiando ahora que has venido;


pero hasta en el dormir estoy temiendo


y pregunto entre sueños: «¿No te has ido?».




AUSENCIA




Se va de ti mi cuerpo gota a gota.

Se va mi cara en un óleo sordo;

se van mis manos en azogue suelto;

se van mis pies en dos tiempos de polvo.



¡Se te va todo, se nos va todo!



Se va mi voz, que te hacía campana

cerrada a cuanto no somos nosotros.

Se van mis gestos que se devanaban,

en lanzaderas, debajo tus ojos.

Y se te va la mirada que entrega,

cuando te mira, el enebro y el olmo.



Me voy de ti con tus mismos alientos:

como humedad de tu cuerpo evaporo.

Me voy de ti con vigilia y con sueño,

y en tu recuerdo más fiel ya me borro.

Y en tu memoria me vuelvo como esos

que no nacieron ni en llanos ni en sotos.



Sangre sería y me fuese en las palmas

de tu labor, y en tu boca de mosto.

Tu entraña fuese, y sería quemada

en marchas tuyas que nunca más oigo,

¡y en tu pasión que retumba en la noche

como demencia de mares solos!



¡Se nos va todo, se nos va todo!













jueves, 1 de diciembre de 2011

Cosa de dos



Avui us presento Grans talents en porcions de dos, duets sublims (excepte l'últim),  que han passat per la Història de la música deixant petjada.


Com per exemple en Lluís i na Velma, una delícia, oi?

"BABY, IT'S COLD OUTSIDE" (fes click)



O bé en Marvin i na Tammi:



En aquest cas que us presento, grans talents ballant i grans talents composant, cantar, lo que pueden...lo mejor que saben, vaya:

...Shall we dance? (fes click)




i per acabar, i modificant idioma i registre, una altra parella musical (veu i piano, un clàssic):





  Au, va, Riu, mon ciel,
  que la vida son 2 díes!